Ik wandel door de straten,
ik dool zo maar wat rond.
En ik zie de mensen praten
alsof jij niet bestond.
Een jongen kust zijn meisje,
een oude vrouw streelt zacht haar hond.
Twee kinderen zingen een wijsje
alsof jij niet bestond.

Zo vaak is het gezegd
en zo vaak is het geschreven,
gezongen en gefluisterd
en hoe vaak ook niet verzwegen.
Hé hé ik houd van jou.

De winkels zijn fel verlicht,
ik hoor een orgel spelen op de gracht.
En overal zie ik jou gezicht
alsof jij op mij wacht.
De cafés en dancings zijn open,
lokkend tot diep in de nacht.
En ik blijf nog altijd hopen
dat jij op mij wacht.

Zo vaak is het gezegd...

Ben ik thuis gekomen
in mijn kamer kil en koud,
dan zal ik nog van je dromen
alsof jij van mij houdt.
Zo gaat het nu al dagen
en ik voel: zo gaat het fout.
Dus morgen ga ik je vragen
of jij van mij houdt.

Zo vaak is het gezegd...

Zo vaak is het gezegd...