Een verre vriend heeft onlangs laten weten
Hij komt naar huis, zijn rol is uitgespeeld
Hij heeft, zo schrijft hij, mij toch nooit vergeten
Alleen dit landje heeft hem in der tijd verveeld

Hij geeft het op, hij kan niet meer
Nu doet het heimwee plotseling zeer
Zijn vuisten zijn niet meer gebald

Zijn levensklok slaat negen uur
De jaren spreken op de duur
Hij wil naar huis nog voor de avond valt
Hij wil naar huis nog voor de avond valt

Een verre vriend stapt plotseling bij me binnen
De eenzaamheid hangt om hem als een schild
Hoe moet je een gesprek ook weer beginnen
En hebben wij dit weerzien wel gewild?

Wat is hij moe, hij heeft niet meer
Dat enthousiasme van weleer
Zijn humor heeft hij ginds gestald

Toch sloegen wij ook weer die brug
Daar zit hij nou hij is terug
Hij kwam naar huis nog voor de avond valt
Hij kwam naar huis nog voor de avond valt

Een verre vriend zit in een vuur te staren
De stilte hangt er als een zwaar gordijn
En beiden denken wij aan vroeger jaren
Beseffend dat we elkaar vergeten zijn

Hij kijkt eens rond, wat doet hij hier
Zoekt hij zijn vroegere vertier?
Ben ik het die zijn pret vergalt?

Want wat hij vindt is eenzaamheid
Hij kwam terug, hij was op tijd
Hij kwam naar huis nog voor de avond valt
Hij kwam naar huis nog voor de avond valt

Hij kwam naar huis nog voor zijn avond valt