Mijn ouwe kroeg van toen is cafetaria geworden,
een boze droom van formica en glas.
De pilsjes hebben plaatsgemaakt voor stapels vuile borden.
Je kunt niet eens meer zien hoe of het was.

En het was misschien niet wat je noemt een echte sjieke tent.
Het was een buurtcafé en zelfs die buurt bleek niet te sparen.
Maar wat je ervan zeggen wilt, ik was eraan gewend
en zoiets doet dan pijn na al die jaren.

Waar Henkie stond, staat nu een beetje pafferige gozer,
die vreet waarschijnlijk van zijn eigen waar.
En als hij eens wat zegt, heb ik niet eens een glimlach over,
maar daar solliciteert hij ook niet naar.

De mensen komen nu om loempia's en porties friet
en af en toe een knakworst om de zinnen te verzetten.
Maar telkens als ik naar ze kijk, hoef ik zo nodig niet,
want ook van heimwee kan je hart vervetten.

Boven mijn oude plekkie hangt een lullig schilderijtje:
een juffrouw, worstelend met haar ondergoed.
Toen ik nog regelmatig kwam, at ik daar graag een eitje,
maar voor zoiets ontbreekt me nu de moed.

De meiden van weleer zijn nu hun wilde haren kwijt,
want ze zijn aangepast en dik geworden met de jaren.
Ze hebben nu de man om wie ze lachten indertijd
en alles waar ze toen nog bang voor waren.

Waar ome Jan vertelde van zijn tijd bij de marine
en zoveel borreltjes gedronken heeft,
liggen nu dooie kippen lijf aan lijf in een vitrine
en wachten daar op wie ze overleeft.

Mijn ouwe kroeg van toen heet nu 'Verstratens Smikkelbar',
de naam alleen al die bezorgt me tranen in mijn ogen.
Maar wie me dat geflikt heeft, is nog lang niet met me klaar,
want zoiets zou toch eigenlijk niet mogen.