Ik zat dus gistermiddag
met een stripboek op mijn kamer,
toen ik dacht: ‘Ik zal je bellen’,
maar ik heb het niet gedaan.
Ja, ik was nog vastbesloten
toen ik naar de telefoon liep
en ik draaide zelfs je nummer,
maar ik durfde het niet aan.

Ik wou je zeggen dat ik spijt heb
dat ik hard ben weggelopen.
Ik schaam me rot dat ik me doodschrik
als een meisje aardig doet.
Ik kan beter tegen plagen,
tegen steken onder water,
omdat ik wel gewend ben
een stom figuur te slaan.

Ik kan nooit met iemand praten
of mijn tong slaat alweer dubbel,
krijg het warm, begin te zweten.
Ik weet mezelf dan weer geen raad.
Maar toen jij me zo lief aankeek
en ontspannen naar me lachte,
werd ik zo volkomen rustig
dat ik huilen moest op straat.

Sinds die keer voel ik me beter,
minder lelijk en onzeker,
klinkt de stem van ‘hé, je deugt niet’
in mijn hoofd toch minder luid.
Ook al ben je het vergeten,
heeft het niets voor jou betekend,
ik wou het jou toch laten weten.
Godzijdank, het is eruit!

Dadadada eh dat was het…