sa’n tûzen jier ferlyn, yn ús eigen heitelân,
boarte de soan fan ‘e kening mei himsels,
om ‘t net ien syn boarter wêze woe
jierren letter is er dochs troud,
ek al wie der nimmen yn it lân dy’t begripe koe
wat ‘n jongfaam no krekt yn sa’n jonkje seach,
mar se swaaiden, se swaaiden.....

en de riken struiden mei rys,
en de earmen sochten dat wer op
mar der wie nimmen yn it lân dy’t fetsje koe,
dat de prins nea net kening wurde soe
en se swaaiden, se swaaiden.....

reboelje, reboelje, de kening moat dea
stek it paleis yn ‘e brân en ferlos ús lân
fan de oerlêst fan ‘e kening
reboelje, reboelje, de kening moat dea