Clara zegt al maandenlang geen woord
Zij zit stil en alles gaat maar voort
Jozef wijkt geen dag meer van haar zijn
Blijf toch leven, blijf nog even hier bij mij!

En als zij lacht dan leeft zij weer
Dan kijkt zij op en het doet hem zeer
Haar nu zo te zien.

Hij zegt steeds “aan alles komt een eind, 
ik zal niet lang meer blijven als zij hier verdwijnt.
Maar we zien mekaar terug hierboven!”
En ik die niet geloof ik zou het graag geloven.

Hij kijkt naar haar en knijpt haar hand
Knoopt haar kleed en leest hardop de krant.
Waar zou zij nu toch zijn?

Toen ze jong was bracht zij melk aan huis
Met paard en kar de stad rond en weer thuis
Langs de boeren in elk boeregat
Langs de hoeren van de grote havenstad.

En ik zag haar dan voorbijgaan
En ik fietste er dan maar achteraan
Zo is het gegaan

Hij schreef liefdesbrieven in slecht Frans:
“O Clara, je ’t aime énormement van toi” en hij had chance!
Hij maar wachten met een klomp in zijn maag, 
en zij kwam dan buiten en maar kussen achter de haag.

O mijn lief ik vraag uw hand
’t is al goed gij, ik heb mij aan u verbrand
’t wordt tijd dat gij mij blust
en hij heeft ze gekust en gekust en gekust.

Zeven kinderen in de keuken thuis, en
Hij liet haar teveel te lang alleen in huis
Hij was wild en koppig en den baas
Jarenlang waren zij samen Sinterklaas.

Zij was flink en klaagde niet
Maar diep in haar knaagde het verdriet
Dat hij niet wou zien.

Alles wat ingehouden heeft geleefd
't kwam nu boven, het hoefde niet meer beleefd
En plots kwam daar dan echt vanalles los
Lachen en zotte dinges doen en afgeven op de Jos

’t Moet gedaan zijn, ‘k zeg het u nu!
‘k Ben het beu, ik ben geen slaaf van u!
en hij schrok zich dood.

Zij wordt nu gekoesterd en verwend
Maar hij ziet dat zij hem niet meer kent
Heel het leven komt in haar tot rust
En zij is nooit door hem zoveel zo zacht gekust

Langzaam glijdt het geheugen weg
Verstaat zij niet meer wat ik zeg
En hij kan het niet zien
Ze is zo anders dan al die jaren voordien!

Ga nog niet weg 
En blijf bij mij.