Een maandag ergens van hier een onverwacht moment
ik zag wat ik voorheen en niet zag en voelde me verwend
ik opende een venster, de wereld was van mij 
ik ruilde voor een leven zonder tijd

Al word ik nog zo oud, m’n vleugels krijg je niet
ik heb een schat gevonden ver van hier
Al wordt het nog zo koud, m’n liefde en verdriet
die vind je achter deuren op een kier

‘k Heb jaren geprobeerd een ned’rig held te zijn
gebonden door de plicht, de kamer veel te klein
slapeloze nachten, bekommerd om zo veel
vergeten wat het leven wel kan zijn

De schat die ik bezit woont boven in m’n hoofd
de wind en zee m’n zilver, het goud is me beroofd
ik hoef niet meer te waken, van niemand ben ik bang
wie neemt de hele wereld van me weg



(c) Philippe Robrecht