Ik zag je staan en dat duurde een seconde,
ik keek je aan
maar dat duurde wel een eeuw.
Wat dacht je dan,
dat ik zou wijken voor die blik?
Wat dacht je dan,
dat ik voor jou opzij zou gaan.

Er was een tijd,
dat zo'n moment ons kon bevrijden,
van eenzaamheid,
zonder woorden zonder spijt.
We hadden allebei,
een verlangen een gedrevenheid.
We dachten allebei,
dit duurt een eeuwigheid !

Niemand kan het weten,
het was tussen jou en mij.
Ik kan het niet vergeten,
het was een wonderbare tijd.
Ik zal je niet smeken om een nieuw begin,
we hadden het gekregen ...
ik had het naar mijn zin.

Ik zal nooit, mezelf geven aan een ander,
want niemand kan,
jouw herinnering verslaan.
Of dacht je dan,
dat ik het speelde als een spel?
Verwacht je dan,
dat ik gewoon door zou gaan.

Niemand kan het weten,
het was tussen jou en mij.
Ik kan het niet vergeten,
het was een wonderbare tijd.
Ik zal je niet smeken om een nieuw begin,
we hadden het gekregen ...
ik had het naar mijn zin.



(c) Philippe Robrecht