Ik zit hier heel m'n leven tussen muren en een hek,
urenlang te staren en te springen als een gek.
Vaders met hun kind'ren kijken mij steeds lachend aan,
maar ze denken geen moment dat ik hier kapot zal gaan.

Haal me uit m'n kooi
en laat me leven zoals m'n soort.
Haal me uit m'n kooi
want deze hel duurt eeuwig voort.

Heb ik dit verdiend, wat heb ik jou misdaan ?
Heb ik m'n straf niet uitgezeten,
heb ik iemand pijn gedaan ?
Wie komt me hier bevrijden, wie breekt de stalen poort ?
M'n leven is niet te benijden, het is een levenslange moord !

Haal me uit m'n kooi
en laat me leven zoals m'n soort.
Haal me uit m'n kooi
want deze hel duurt eeuwig voort.

Wie wil met me ruilen, wie kent m'n lijdensweg ?
Wie me 's nachts heeft horen huilen moet voelen wat ik zeg.
Heeft die hele mensheid het bij het rechte eind ?
Wanneer ze samen naar me kijken, blijven ze blind voor al m'n pijn !

Haal me uit m'n kooi
en laat me leven zoals m'n soort.
Haal me uit m'n kooi
want deze hel duurt eeuwig voort.



(c) Philippe Robrecht