Schelden doet geen pijn,
al vind ik het niet fijn.
Gooi maar in m’n hoed,
ik vind het allemaal goed.
Schelden doet geen pijn.
Jantje die had ruzie,
met een jongen uit z’n klas.
Want die had gezegd,
dat hij een dikke donder was.
Maar Jantje werd niet kwaad,
en riep over de straat:
“Wat je zegt dat ben je zelf,
met je neus tussen lijn elf.”

Schelden doet geen pijn,
al vind ik het niet fijn.
Gooi maar in m’n hoed,
ik vind het allemaal goed.
Schelden doet geen pijn.
Wimpie zag niet goed,
en hij kreeg een ogentest.
Toen moest hij een bril op,
en daar werd ie mee gepest.
Ze riepen schele moot,
en Wimpie die werd rood.
Maar Jantje zei: “Laat gaan,
laat die flauwerds daar maar staan.”

Schelden doet geen pijn,
al vind ik het niet fijn.
Gooi maar in m’n hoed,
ik vind het allemaal goed.
Schelden doet geen pijn.

Jetteke woonde met,
haar ouders op een boerderij.
Weet je wat een jongen,
uit de grote stad haar zei.
Dat joch zei: “Moet je zien,
daar staat een boere trien.”
Maar Jetje die zei niets,
en ze stapte op haar fiets.
 
Want,
schelden doet geen pijn,
al vind ik het niet fijn.
Gooi maar in m’n hoed,
ik vind het allemaal goed.
Schelden doet geen pijn.
Schelden doet geen pijn.