Alles lijkt zo zinloos, er is niets wat mij nog bekoort.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.
Ik weet niet of ik nog wel verder wil gaan, want het doet pijn, ik kan het niet aan.

Want er is niemand zoals jij, jij die alles zo kleurig zag.
Nooit vergeet ik die jaren van liefde en troost.
Want er is niemand zoals jij, jij die op alles een antwoord wist.
Niemand zoals jij, zoals jij.

Ze zeggen dat het minder wordt, dat het wel slijt.
Maar het steekt als een mes dat diep in mij snijdt.
Was jij nog maar bij me, als in werkelijkheid.
Dan hield ik je vast voor altijd.

Want er is niemand zoals jij, jij die alles zo kleurig zag.
Nooit vergeet ik die jaren van liefde en troost.
Want er is niemand zoals jij, jij die op alles een antwoord wist.
Niemand zoals jij, zoals jij.

(c) Paul Sterkenburg