Fien woonde al 30 jaar
Bij Jan en Annie in
Ze was behalve huurster
Ook hun hartsvriendin

Maar de Hongerwinter
Veranderde de sfeer
Alles draaide om voedsel
Je vertrouwde niemand meer

Annie dacht dat Fien heel vaak
Stiekem zat te eten
Ze vertelde het haar man
Die er niets van wilde weten

“Maar hoor toch Jan, daar gaan ze weer!
Klokslag negen uur
Ze heeft wat op haar kamer”,
Riep Annie overstuur

Jan zag hongersporen
In haar magere gezicht
“Ga dan toch es kijken”, vroeg ze
Vanuit het schemerlicht

Nou, daar liep ie dan de trap op
Om naar Fientje toe te gaan
Halverwege moest ie rusten
En zag zichzelf plotseling staan

Die godvergeten oorlog
Maakte hem zo moe
Fien bespioneren
Wat een bespottelijk gedoe

Eigenlijk kon je beter dood zijn
Dan bleef dit je bespaard
Het leven dat ze leefde
Was ’t vervloeken nog niet waard

Fien schrok toen ie binnenkwam
Gaf toe dat ze iets at
In een kast verborgen
Had ze nog taai taai gehad

Jan  wees haar als een kind terecht
Zei goedig: “Rare meid,
We moeten er toch samen door.
Dat zeg je zelf altijd”

Het speet haar en ze snikte:
“Ik had het moeten delen”
Jan was niet eens boos,
Wat kon het hem ook schelen

En later kwam ze naar benee,
Ze gaf de koek aan Jan
Die deelde hem in drie stukken
Langzaam aten ze ervan