Mè trane in mijn oge,
en, ne zakdoek vol mè snot,
ston 'k hier as zot te zwaaie,
in 't Aantwaarps Station.

'k Was liever thuis gebleven,
het doe mij echt zo zeer,
afscheid te moeten nemen,
van mijnen beste vriend.

We zate same oep de kakstoel,
spèlde same in den box,
w'hebbe oep den duim gezoge,
oep mekanders schoot gekotst.

En, kietelde z’on a tene,
dan kribbelde z’oek bij mij,
en, krege we ne kreemgelas,
dan ware w’alletwie eve blij.

Oep 't school zate we same,
wa hadde na gedocht,
gij gestraft, ik gestraft,
alle twie goe wa mot.

Ons huiswerk dééje we samen,
we studeerde same af,
nen diplom van "hieten bakker",
"pattisjéé" à la France.

Ons eerste lieve wisselde wij,
Lies, Claudine en Jacques,
nooit hemme w'er oem gevochte,
nooit was er jaloesie.

In de struike, in onze pure,
ge zult denke: allé, voer wa?,
ni voer zwamme te gon zuke,
tusse de blare en het gras.

Tijdens ‘t kabbele van ‘t water,
het ruise van het riet,
het jodele van de vogels,
het break-danse van ne pier.

De Fauna en de Flora,
interesseerde ons gien fluit,
wilde weten wa wij dééje,
spijtig, dees stroof die is uit.

Ons eerste sigarèt,
en, ons eerste pint bier,
en dan, hand in hand,
ston spawe,
zo bleek as papier.

Want, we ginge same uit,
en, we kwame same thuis,
gij, een goei stuk in a voete,
en, ik in mijne kraag.

Zo doolde wij gezwind,
twie gezwore kamerade,
zingend deur het leven,
het kon nie beter gaan.

Gelak gebore kattolieke,
elke week braaf nor de kaark,
voer ne plas in't wijwatervat,
mè keerse in onze zak.

Mor, na ston ik in de Statie,
mè ne zakdoek vol mè snot,
mè tranen in m'n ogen,
on't zwaaien gelak ne zot.

Wie had da kunne denke,
dat het zo zou gaan,
mor, wèt goe, ik zal a misse,
mijnen beste kameraad…

(c) - tekst & muziek:  paul d'hollander -