Ik was ne keer on ’t slentere,
langst de Scheldekaant,
’k had ne steen in mijne schoen,
en, da was wreed ambetaant.

In de varte, over 't veld,
één van mijn grootste fans,
hij is twee meter twintig,
en, hij heet toevallig 'Frans'.

Bij elk oeptrede,
zit ‘m hier oep d’eerste rij,
in een deftig kostum,
en, z’n vra on zijn zij.

Mor, ‘k verschoot toen da ‘k ‘m zag,
mè ‘n stuk in zijne frak,
mayonaise oep zijn giléé,
al spawend in ne zak.

Z’n oge bloeddeurlope,
onder elk oog één wal,
zijn pruik hoeng kadul,
zijne asem rook nor gal.

Z’n vel gekrakkeleerd,
zouw ‘m valle, 1,2,3,…
of, was ‘m nog on ’t sjaaive,
toen hij brabbelde tege mij…:

Ne goeie middag, Menier Paul,
a te zien, mokt mij blij,
wilde gij een lieke zinge,
een schoon duet mè mij.

Mor, Frans, wat een eer,
dat gij da zoemor vraagt,
en, wa zoudde wille zinge,
zegt, wa léé d’r oep a maag.

“Let It Be” van de Beatles,
of, “Marieke” van Jacques Brel,
of, èèn van mijn eige,
of, Dirk Denoyelle.

Nee, ik heb er zelf één geschreve,
het sta hier oep papier,
proper, in schoon letters,
en, luistert is ne keer:

La, lala la, la la laa laa,
tra, lala, laa, tra la laa,
la, lala la, la la laa laa,
tra lala, laa, tra la laa…

Maar, Frans, beste jongen,
wat een uniek schrijverstalent,
gij zet gewoon Bob Dylan,
deftig in zijn hemd.

Dat is nie gewoon een lieke,
nie dien alledaagse shit,
zet da rap oep ne céédéé,
en, da weurd ne wereldhit.

La, lala la, la la laa laa,
tra, lala, laa, tra la laa,
la, lala la, la la laa laa,
tra lala, laa, tra la laa…

Na loop ik hier ook,
mè een stuk in mijne frak,
en, den inhoud van mijn maag,
in de Frans zijne zak.

W’hèmme gezoenge van “Marieke”,
en “de manne van de pacht”,
en, we zoenge de Frans zijn lieke,
tot een stuk in de nacht,…

La, lala la, la la laa laa,
tra, lala, laa, tra la laa,
la, lala la, la la laa laa,
tra lala, laa, tra la laa…

(c) - tekst & muziek:  paul d'hollander -