Johnny wier geboren,
mè ne piemel on z’n lijf,
mor, besefte nog nie echt,
dat hij liever een vra wou zijn.

Zijne speelbox vol mè poeppe,
zije kleekes on z'n lijf,
gelakte nagels, roze lippen,
“Da ga wel over”, zei zijn ma.

Zijn kameraden spèlde voetbal,
vochten, plein tegen plein,
en, den Johnny paste kléékes,
mè Britt en Kathelein.

Zijn vriendinnen kregen beurstjes,
den Johnny, haar oep zijn gezicht.
hij wier man en heel triestig,
vond z’n lijf lelijk, verminkt.

Want, Johnny haatte Johnny,
hij wou liever Lea zijn,
hij gruwde van z'n eigen,
al was hij nog zo klein.

Want, den Johnny haatte Johnny,
mor, niemand die hem begreep,
oep z’n knieën, nor den Hemel,
"Helpt mij hieruit.....".

Niemand die begreep,
dat hij persé een vra wilde zijn,
 “Allé, zo’ ne knappe jongen,
in 'n schoon gezond lijf”.

Elke avond veur de spiegel,
droomde hij en was zo blij,
hij wreef over zijn beurste,
“Die waren na van mij,...”.

Hij streelde en genoot,
en, gleed zo zachtjes nor benée,
schoot ineens wakker,
“Da ga wel over”, hoopt z'n ma.

Het ontbrak hem de moed,
oem iet schaarp te pakken,
en, da storend stukske vlees,
van z'n lijf af te kappen.

Want, Johnny haatte Johnny,
hij wou liever Lea zijn,
hij gruwde van z'n eigen,
al was hij nog zo klein.

Want, den Johnny haatte Johnny,
mor, niemand die hem begreep,
oep z’n knieën, nor den Hemel,
"Helpt mij hieruit.....".

Na jaren van intens verlangen,
en, hiel ongelukkig zijn,
na veel over en 't weer gebabbel,
en, 't gezaag van z ‘n ma.

Ging den Johnny nor de kliniek,
mè een valies in zijn hand,
ambetant van de zenuwen,
en, veracht deur z'n ma.

As lèste vroeg den dokter,
"zij de zeker, kameraad ?",
Johnny knikte hiel gelukkig,
en, viel toen in ’t slaap.

...

Op nen doodgewone dinsdag,
slenterde Lea oep de Meir,
gelakte nagels, roze lippen,
"Och, ja, z' is gelukkig", zuchtte heur ma,…


(c) tekst & muziek:  paul d'hollander