Ne awe man zit verkroempe in zijne stoel,
blaart in zijn jeugdherinneringen,
plots hoort, ziet, rikt hij kruit, bloed en boemme,
angstig vlucht hij onder zijne stoel,
en, al d’ aander: “Die vent is zot !”…

Een a vra, schriewend deur de stroat,
zukend nor heure man, hij vertrok, mor…,
ziet hem, roept blij, genègeerd en verontschuldigd,
wanhopig, varder oep den dool,
en, al d’ aander: “Die heks is gek !”…

Mor, ’t is den oorlog,
‘Hij’ is na over,
mor, nog ni voerbij…

Ne man, gekrukt, op één been,
het aander, mè ééne knal verdwene,
verbitterd loerend, heen en weer,
mense stare, onbeschaamd, lache wreed,
mor, ze lache, oem ’t geweld…

Ne joenge, rond de twintig, ongeveer,
angst, zweet en pijn, alle nachte,
 “Moeder, help mij, ik zijn zo bang !”,
bid bevend, staart doelloos, en verschit…,
en, al d’ aander: “Die gast is gek ?”…

Mor, ’t is den oorlog,
‘Hij’ is na over,
mor, nog ni voerbij…

Verschrikking dwoalt, spookt en vertrekt,
de smaak van de dood, die blèft,
hunne strijd is nooit ni uitgestrede,
 ‘hulp’ is, waarschijnlijk, nog onderweg,
en, al d’aander: “…”…         


(c) tekst & muziek:  paul d'hollander