'k Zit on de venster,
ik loer wa nor de sneeuw,
was iedere vlok,
mor, ne wens.

Het Hemels-wit tapijt,
verandert al hiel rap,
in een landschap,
’t is percies de maan.

Zoveel herinneringen,
bij 't zien van dees tafereel,
voer a, onvergetelijk,
voer ander, echt hiel zwaar.

Voer a, ne schone Karstmis,
of, gewoon een ander jaar,
ne Karstmis, vol mè eenzaamheid,
een nief jaar, vol verdriet.

'k Zit veur de venster,
moederziel alleen,
gien familie of ne vriend,
die mij het beste wenst.

Da hemels-schoon tapijt,
verandert al hiel rap,
in een bruin vieze pap,
vermengd mè mijn verdriet.

Trane in mijn ogen,
bij 't zien van dees tafereel,
voer a, onvergetelijk,
voer ander, echt hiel zwaar.

Voer a, ne schone Karstmis,
of, gewoon een ander jaar,
ne Karstmis, vol mè eenzaamheid,
een nief jaar, vol verdriet.

Zoveel gespoeide mensen,
zakken vol kado 's,
volgepropt mè eten,
verdronken in de wijn.

Kinderen in de sneeuw,
kneden grinnikend, 't weurd plezant,
smijten dan nor de mensen,
mor, die vinden da ambetant,…

Zoveel herinneringen,
bij 't zien van dees tafereel,
voer a, onvergetelijk,
voer ander, echt hiel zwaar.

Voer a, ne schone Karstmis,
of, gewoon een ander jaar,
ne Karstmis, vol mè eenzaamheid,
een nief jaar, vol verdriet.

…een nief jaar, vol verdriet…


(c) tekst & muziek:  paul d'hollander