Nen dagboek vol trane,
ieder blad vol verdriet,
zij mist heur moeder,
die veel te vruug stierf.  

Gevlucht uit een vaar land,
voer d’herinneringen,
mor, ze hoort nog heur stem,
in een zacht wiegelied.  

Kind’ren zo wreed,
zo hard voer een ander,
ze pesten en stampen,
al heur dromen stuk.  

En, héé zij het moeilijk,
kan zij het nie meer aan,
dan kruipt zij bij moeder,
die zingt dan heel zacht.

Altijd alleen, altijd alleen,
nooit is een vriendin, z’ is altijd alleen.
Is er dan niemand, die oem heur gèft,
wa doegget zeer, zo helemaal alleen. 

Nen dagboek vol tranen,
ieder blad vol verdriet,
elke letter, die treurt,
elk woord, da schrieuwt.

Vaar weg van heur thuisland,
famille en vriende,
zéé d’ alleen nog die stem,
die zacht voer heur zingt.  

’s Avonds kan zij ni,
in ’t slaap geraken,
de troane, ’t verdriet,
het doe heur zo zeer.  

En, as zij heur moeder,
hiel zacht hoort zingen,
dan brèkt heur hart,
in stukken, uiteen. 

Altijd alleen, altijd alleen,
nooit is een vriendin, z’ is altijd alleen.
Is er dan niemand, die oem heur gèft,
wa doegget zeer, zo helemaal alleen.  

…wa doegget zeer,
zo helemaal alleen… 


(c) tekst & muziek:  paul d'hollander