een verre klok slaat twaalf uurhet leven went wel op den duur
maar grote goden
er is zo nu en dan een nacht
dan sterf ik door een helse macht
wel duizend doden

de winden razen en het spookt
en de herinnering bestookt
de lieve vrede
ik hoor het kraken van de trap
ik hoor de akelige stap
van het verleden

spoken
spoken met verwijt
spoken
uit de weggetikte tijd
zoveel dagen niet geteld
zoveel fouten nooit hersteld
zoveel woorden nooit gesproken
spoken, spoken, spoken

er zweven schimmen in 't rond
er rijzen reuzen uit de grond
om me te kwellen
ze braken vuur, ze spuwen bloed
en ik begrijp maar al te goed
wat ze vertellen

ze roepen: slecht! mislukt! verkeerd!
ze blijken alles gefundeerd
van me te weten
m'n knoeierij, m'n jaloezie
ze kennen alle dingen die
ik wou vergeten

spoken
spoken met verwijt
spoken
met weemoedigheid en spijt
zoveel lessen niet geleerd
zoveel liefdes genegeerd
zoveel vriendschappen verbroken
spoken, spoken, spoken

ik hoor het kraaien van de haan
de nieuwe zon heeft langzaamaan
zijn licht onstoken
het leven went wel op den duur
maar nu en dan om twaalf uur
komen de spoken