Toen de duivel en God nog eenzaam waren
Schiepen zij de mens als tijdverdrijf
Ze zaten elkaar toen al in de haren
Zo werden wij een mix van allebei
Ze hadden allebei de drang zich te bewijzen
God zei: Liefde wint het van de haat
Wat de duivel vulde met afgrijzen
Dus hij zei: geloof dat maar
Straks is het te laat!

In beginne dacht God: Ik ga het winnen
Liefde maakt er nieuwe mensen bij
Maar de duivel liep ook lekker binnen
Hele volkeren vergingen met de tijd
En als de duivel en God elkaar dan zagen
Zwegen zij elkander altijd dood
De duivel vond het te attent om iets te vragen
En God, ach, die voelde zich te groot

Het was aandoenlijk
Om te zien hoe ze daar zaten
Op die berg die het uitzicht
Op de aarde bood
Tussen de hemel en de hel
Zonder te praten
Want liefde en haat geef je niet bloot

En naarmate de jaren stil verstreken
Kwamen er steeds minder mensen bij
"Is er nog wel liefde, nu kinderen ontbreken?"
God was de tel volledig kwijt
Gelukkig voor hem was ook de duivel in nood
Steeds meer mensen bleven langer leven
Ze vochten nu met woorden en gingen minder dood
Zo moest dus ook de duivel wat toegeven

En de mensen geloofden geen van beiden
Die wisten best: haat komt uit passie voort
Geen God, geen duivel mag de mens bevrijden
Als liefde zelf een wapen wordt
God die was des duivels: Wat denken de mensen wel?
De duivel zei: 't Is Godsgeklaagd!
We gaan hier weg en snel!

Ze zijn nooit teruggekomen op die berg
Ze stelpen nu elkaars verdriet
En de mensen vinden dat niet erg
Ach, ze merkten het eigenlijk niet...