Ik weet niet wanneer het voor het eerst
Mijn leven heeft beheerst
Ik denk in het kroegje bij het station
Ja dat moet het zijn geweest
In die kroeg daar bij het spoor
Had ik plotseling door:
Ik ben een soort van boemeltrein
En het leven is een feest.

En ik werd het niet per ongeluk
Werd expres niet een express
Trek langzaam maar gestaag
Van kroeg naar kroeg
En da's hoe het moet
Ik ben wat ik wil zijn
Ik ben een boemeltrein
Een boemeltrein.

En ach, die vreemde ziekte
Die heb ik nu al een tijd
Met name in het weekend
Dan raak ik die niet kwijt
Dan ga ik aan de boemel
Door de straten van de stad
Er is geen kroeg die ik
Op die manier niet heb gehad.