Mijn neef Jan-Jurg 
was een kei van een chirurg!
Als hij aan ’t opereren ging,
stond ieder vol bewondering.
Al was de operatie nog zo zwaar:
mijn neef Jan-Jurg speelde het klaar.

Het zag er niet naar uit dat hij een dokter worden zou.
Hij droomde: ‘Ik word kunstenaar’, maar pa zei: ‘Niks voor jou!
Jij gaat maar fijn studeren en leert een degelijk vak.
Dan heb je later scheppen geld en draagt een keurig pak.’

Zo werd Jan-Jurg 
een kei van een chirurg.
Als hij aan ’t opereren ging,
stond ieder vol bewondering.
Al was de operatie nog zo zwaar:
mijn neef Jan-Jurg speelde het klaar.

Maar toen hij eenmaal bezig was met messen en pincet
bedacht hij in zijn witte jas: ‘’t Is toch niet je van het.
Ik ben wel lekker bezig hier, maar ’t is niet artistiek.
O, was dit maar een atelier, in plaats van een kliniek!’

Toen kreeg Jan-Jurg 
’t idee dat een chirurg,
die aan het opereren slaat,
moest zorgen dat het resultaat
ook artistiek een meesterstuk kon zijn.
Toen wist Jan-Jurg: ‘Nu wordt het pas fijn!’

Nu maakt hij van elk gipsen been een prachtige plastiek.
Het aanzien van zijn breukenzaal is zonder meer uniek.
En als hij gaat verbinden en daarbij pleisters plakt,
dan doet hij dat op zijn manier en min of meer abstract.

Mijn neef Jan-Jurg, 
de kunstenaar-chirurg,
gebruikt lancetten en pincet, 
maar ook penselen en palet.
Begint een andere arts er niet meer an,
mijn neef Jan-Jurg maakt er wat van.