Mijn vader was als jongen, zegt hij, abnormaal sportief;
nu lijkt hij, als hij even rent, een locomotief.
Mijn moeder won als meisje bij het kogelstoten brons;
nu stoot ze nog geen ons.

Allemaal larie,
allemaal poespas,
allemaal grote poeha,
grote bombarie.
En als het niet moest, was
ik niet bij judo. Hoera!

Ik heb dat judo vechtpak en, jawel, de gele band:
allemaal erg leuk en interessant.
Maar vecht ik nou bijvoorbeeld met mijn slome, grote broer,
dan lig ik voor ik ‘ho’ roep op de vloer.

Ik wil hem – pats, boem! -
plat op de mat. Bam!
Ik vind er geen moer meer an!
Komt het te pas, man,
pak me dan vast, man,
veeg er de vloer mee an.

Ik heb nog mogen kiezen tussen judo en viool;
het kon niet allebei, want daar was ook nog de school.
Toen ben ik maar sportief geweest, al hou ik van muziek:
geef mij maar weer klassiek.

Ik zit in de piepzak,
diep in de piepzak,
in de penarie. O ja!
Gat, wat een typ! Bah!
Geef hem een zwiep! Zwap!
Is dit de ware? O ja!

En als ik ’s avonds thuis kom na de judo, bont en blauw,
dan kijkt mijn vader trotser als een pauw.
‘Mijn jongen,’ zegt hij, ‘jij zult toch niet bang zijn voor een tik!’
Ja, makkelijk, de smakken die maak ik.

Hatsekidee! Boem!
Plat op de mat! Bam!
Ik vind er geen moer meer an!
Komt het te pas, man,
nou, pak me dan vast, man,
veeg er de vloer mee an.

Allemaal larie,
allemaal poespas,
allemaal grote poeha,
grote bombarie.
En als het niet moest, was
ik niet bij judo. Hoera!

Hela, klein jongetje, niet doen!
Hij zal je pijn doen!

Ik wil hem – pats, boem! -
plat op de mat. Bam!
Ik vind er geen moer meer an!
Eerst zat er de klad in,
Maar ik zie er weer gat in.
Straks kan ik mijn broer verslaan.