Zal ik je vertellen van Jan-Joris van beneje,
die dol was op verkleje?
Hij dee het al als knaap.
Zijn vader en zijn moeder, het gaf niet wat ze deje,
hij dee het zonder reje,
hij dee het in zijn slaap.
Hij trok de gekste kleren aan,
bleef uren voor de spiegel staan
en liep aldoor voor aap.
 
Dan kwam hij met een theemuts op naar binnen bij het bezoek,
zijn moeders goede blouse aan en vaders beste broek,
de bril van oom Anton op en opa zijn sigaar
en riep: ‘Ik ben de groenteman!’ Helemaal niet waar!
 
O, o, Jan-Joris, o, o, Jan-Joris,
strakjes heb je eeuwig spijt.
Joris, hoor es, dat geeft sores.
Grapje? Leuk, maar niet altijd.
 
Kwam hij weer de kamer in met veel te lange mouwen,
hij was niet meer te houên,
hij klom in elke jas.
Hij trok zijn tantes jurken aan om in het wit te trouwen,
haar groene en haar blauwe,
hij dee het in de klas.
De kapstok was niet veilig meer.
Jan-Joris dee het keer op keer
en scheurde toen de jas.
 
Hij plakte rode snorren aan, een neus van zachte klei,
een grote zwarte hoed op: sloop hij 's avonds door de hei.
En op een kille ochtend was de hele buurt in last:
Jan-Joris van beneje was vergeten wie hij was.
 
O, wat een sores, o, wat een sores,
O, Jan-Joris, da’s pech!
Nou, Jan-Joris, leer je mores,
ik heb het je zo vaak gezegd.
 
Hij wist het niet, hij wist het niet, hij riep maar, onherkenbaar:
‘Weet niemand wie ik ben, daar?
Weet niemand hoe ik heet?
Ik zou het moeten weten en ik weet dat ik het ben, maar
ik ben zo onherkenbaar.
Het blijft gewoon een weet.’
Zo zie je maar hoe ver het komt
wanneer je je te goed vermomt
en dingen vlug vergeet!

Gelukkig kwam een rukwind en hatsee, daar ging zijn baard!
Zijn snor ging in de greppel en zijn hoed vloog in de vaart.
Jan-Joris riep: ‘Jan-Joris, ik wist het wel, je stem!’
Wat eigenlijk belachelijk was en typisch iets voor hem.
 
O, o, Jan-Joris, domme, domme Jan-Joris.
Grappie? Leuk, maar niet altijd!
Strakkies zit je in de sores,
ben je al je klutsen kwijt!