Nooit zal ik je ontmoeten, maar ik geloof dat ik je ken.
Nooit zal je van me leren, hoe gek ik op je ben.
Het klinkt misschien bezopen, alle logica lijkt zoek.
Maar ik ben verliefd geworden, op een vrouw, van het witte doek.

Het witte doek maakt je lippen roder. 
Het witte doek maakt je haast volmaakt.
Het witte doek geeft je stem wat extra's.
Op het witte doek, heb je mijn hart geraakt.

Nooit zal ik je ontmoeten, er is vast een andere vent.
Die met jou heeft kunnen praten, waar je nu getrouwd mee bent.
Ik zal er niet te lang om treuren, geloof dat het wel geneest.
Toch denk ik in mijn diepste, samen was het leuk geweest.

Het witte doek maakt je lippen roder. 
Het witte doek maakt je haast volmaakt.
Het witte doek geeft je stem wat extra's.
Op het witte doek, heb je mijn hart geraakt. 

Liefde blijft verborgen, toeval helpt nu ook niet meer.
Dus ik durf niet eens te hopen op zelfs maar een enkele keer.
Dat ik je kan vertellen, het lijkt me toch zo fijn.
Als jij eens naar me lachte, als ik op, op het witte doek zou zijn.

En ik zit met een popcorn en een cola in de hand.
En kijk hoe je problemen krijgt, je staat al op de rand.
Van een metershoog ravijn met krokodillen en geen brug.
Ik wil je komen redden, maar de held die is al terug.

Het witte doek maakt je lippen roder. 
Het witte doek maakt je haast volmaakt.
Het witte doek geeft je stem wat extra's.
Op het witte doek, heb je mijn hart geraakt.



(c) André Liedorp