Niels was nog een kleintje, 
pakte pen en papier en hij begon te schrijven.
Gitaar, drums, rap, zang, alles tegelijk.
Ik had allang besloten wat ik later wilde zijn.
Middelbare schooltijd mensen kwamen kijken.
Vroegen aan me: Niels man, wat wil je nou bereiken?
Denk je nou echt dat er mensen komen kijken?
Wie gaan er naar je raps luisteren,
en begrijpen wat jij bedoeld?

Ik hoor ze nog lachen,
't Schalme door in alle schoolgangen.
Oh die gast is zo grappig!
En mijn broer zei: laat ze maar doorzetten,
doe het voor de mensen die het beste met je voorhebben.
En hier sta ik, vanavond is het volle bak.
Elke maandagavond is het feest en ze volgen dat.
Facebookberichten van het meisje wat me nooit zag.
Mooi is dat, ben je vergeten wie je ooit was?
Komen er mensen naar me toe in de stad,
Hey Niels ik zag je liedje en ik voelde hem hard.
Ben je zomaar op TV man, weet je nog dat.
Ik op school atlijd tegen je zei van hoe goed je toen was?
Man wat doe je het strak, kan ik niet een keer mee?
Kom je op m'n feest, zing je beauty & the brains?
En ik denk nee waarom kom je nu ineens,
ik ben niets veranderd, kom alleen maar op tv.
Ben nog steeds dezelfde Niels, maar nu wil je met me mee.
En nu doe je alsof je een heleboel om me geeft.
Maar dat is nooit zo geweest, nee,
nooit zo geweest.
Sterker nog, je kent me niet eens. 
Je kent me niet eens, Hey.
Ohohoho je kent me niet eens.
Nee.
Ooohhoho je kent me niet eens.
Ohohohoh je kent me niet eens.
Neeeeheee.
Je kent me niet eens.
Ohhohohoo yeah je kent me niet eens.
Ohohoho je kent me niet eens.
Ohohoho je kent me niet eens.
Je kent me niet eens.
Je kent me niet eens.