Ik kwam onlangs gewandeld,
Langs het brugje aan de sloot,
Vond er mijn vriend Theo,
Met een boom aan z’n poot.

Ik zei: “Theoke, in godsnaam wat ben jij van plan?”
Hij zei: “Ik ga me hier verdrinken en trek het je niet aan”,

Maar Theo met z’n boomstam, ga je toch nooit onder,
Dan lukt ’t nog veel vlugger als je d’r in springt zonder,
Neem dan toch een koelkast of een wasmachine,
Dan ben je zo verzopen, zonder af te zien.


Theo die knikte ’t is juist wat je verteld,
We trokken toen tezamen naar de vuilnisbelt,
Maar wat we daar vonden maakte Theoke niet blij,
Een opgeblazen binnenband en een lege batterij.

We prevelden tezamen onze akte van geloof,
En inderdaad vonden we een Leuvense stoof,
Dat gietijzeren mormel van achter op de rug,
Strompelden we kreunend weer naar de brug.

Theo bond het touw heel strak rond zijn nek,
Hij zei: “Geef me maar een duwtje”, als ik teken geef vertrek.

Het startsein werd gegeven, ik gaf Theo een stoot,
Hij dook met strop en al in een rode gummi boot,
Die toevallig kwam gevaren onder het brugje uit,
Met een pasgetrouwde bruidegom en een parelwitte bruid.

Het meisje was op slag verlamd, de jongeman werd blind,
Van radeloze woede om z’n bruidje teerbemind.

De bruidegom heeft Theo toen naar de keel gegrepen,
En heeft ze tien minuten waterdicht geknepen,
Maar Theoke die lachte, “ ’t kam mij niet veel schillen”,
“Hoe harder da ge knijpt, hoe liever da’k ‘t zou willen”.

De bruidegom verbleekte, en Theoke werd rood,
Het gummibotje kantelde en ze gingen allemaal dood,
Maar ik was heel gelukkig, heel tevreden en voldaan,
Dat ik Theo mijn beste vriend, in nood had bijgestaan.