Ik weet een oud huis in Nieuw-Zeeland, een huis met een put en een boom,
ik ken alle kamers van buiten, ik heb het gebouwd in mijn droom.
Het ligt in het dal van de zuchten, de dieren die spreken een taal,
de wind waait een lied door de luchten, de zon zingt een oud madrigaal.
 
Ik weet een oud huis in Nieuw-Zeeland, een huis met een bron en een stroom,
geen mens die ’t verhaal wil geloven, maar ‘k heb het gebouwd in mijn droom. 
Ik hoor er de stem van het water, het maakt alle gras donkergroen,
ik heb er geen zorgen voor later, elk jaar is een heel groot seizoen.
 
Ik weet een oud huis in Nieuw-Zeeland, het staat onder wolken van room,
ik durf het aan niemand vertellen, maar ‘k heb het gebouwd in mijn droom. 
En worden mijn liedjes soms bitter, en zing ik met schampere mond,
dan droom ik mijn huis nog wat witter en ik hoor weer het lied van de grond.
 
Ik weet een oud huis in Nieuw-Zeeland, een huis als een klooster zo vroom,
ik prevel er oude gebeden, ‘k heb het gebouwd in mijn droom. 
Als ’s avonds de doodsklokken luiden, en ben ik die doodsklokken moe,
dan ruik ik de zacht-warme kruiden, dan moet ik er even naar toe. 
  Dat huis is mijn laatste haven, dat huis is mijn tederste kroeg,
ik kan er mijn dorst altijd laven, er is altijd leeftocht genoeg.    
Ik heb er een vrouw en vier kind’ren, en liefde, en brood, wijn en kaas,
daar wonen ook mijn beste vrienden, maar twee zijn begraven, helaas.
 
Ik weet een oud huis in Nieuw-Zeeland,
uit zeventienhonderd en tien,
ik heb het gebouwd in mijn dromen,
maar ik zou het eens echt willen zien.