Mama miste blijkbaar niets, en alles leek gewoon,
Wat ze dacht, ze zei het toch nooit tegen vader    .
Ze was er steeds voor iedereen, voor dochter man en zoon, 
Wat ze dacht, ze zei het toch nooit tegen vader
Wie weet hoe ze droomde, het wordt ooit zoals voorheen
Is het nu niet, dan wie weet misschien wel later,
Wou ze echt niets anders, of iets meer dan zij nu had,
Wat ze dacht, ze zei het toch niet tegen vader.
Het deed haar niets, of was het schijn,
Zolang zoveel alleen te zijn,
Wat ze dacht, ze  zei het toch niet tegen vader.
En ze miste nooit de bloemen, of de brief die hij nooit schreef,
Wat ze dacht, ze zei het toch niet tegen vader,
En nooit lieve woorden om de liefdesdrang te koelen;
Maar toch scheen ze nooit de eenzaamheid te voelen,
En miste zij niet ondertussen, zijn schouder of zijn kussen,
Wat ze dacht 
, ze zei het toch niet tegen vader.

‘n briefje zonder naam,en waarop bovenaan
Onhandig neergeschreven stond “ voor vader”
En toen zagen wij de woorden, die wij nooit van haar hoorden,
We luisterden vol ongeloof naar vader

De kin’dren , stond er, zijn nu groot,
hebben aan mij nu minder nood
Ik heb genoeg de wijn verdund met water, 
Ik verborg je mijn verdriet,
En hield van jou, maar vond je niet,
Of ze terugkwam, wist ze niet,
Wat ze dacht, had ze nog nooit gezegd aan vader

Aan vader.

(c) Muziek:Dolly Porton
N.L. tekst:Cahelo