Hij leeft met zijn bloemen, die eenzame man,
Kent iedere kleur, alle namen er van
Is dat voor hem, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL
Dat is voor hem, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL. 
Hij zegt nooit heel veel, hoe alleen zou hij zijn ?
Misschien wel praat hij met z’n glas witte wijn,

En wat hij zo aan wat liefde vindt,
Dat vind ik bij jou als de dag begint,
In je armen, ze dragen mij
steeds opnieuw naar de zon.
Op grauwe dagen niet meer alleen,
door grijze nachten loods jij me heen,
EEN STUKJE BLAUWE HEMEL, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL.

Ik voel in mijn bed en denk steeds aan vandaag,
het slapen lukt niet, ik stel alles in vraag.
Maar dan ben jij daar, M’N STUKJE BLAUWE HEMEL.
We praten de nacht door, tot ‘s morgens heel vroeg
Hoe jij naar me keek, en de geur die je droeg
Dat is voor mij, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL.

Je bent mijn licht in de donkere nacht,
m’n laatste hoop als ik niets verwacht.
En je armen, ze dragen mij 
steeds opnieuw naar de zon.
Op grauwe dagen niet meer alleen,
en door grijze nachten loods jij me heen,
EEN STUKJE BLAUWE HEMEL, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL.

Ik zie je vanavond, tot dan ben ik vrij,
ik loop door de stad, en soms zing ik erbij,
dat is voor mij, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL

Je bent mijn licht in de de donkere nacht,
m’n laatste hoop als ik niets verwacht.
En je armen, ze dragen mij
steeds opnieuw naar de zon.
Op grauwe dagen niet meer alleen,
en door grijze nachten loods jij me heen,
EEN STUKJE BLAUWE HEMEL, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL.

Op grauwe dagen niet meer alleen,
En door grijze nachten loods jij me heen,
EEN STUKJE BLAUWE HEMEL, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL,
EEN STUKJE BLAUWE HEMEL, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL,
EEN STUKJE BLAUWE HEMEL, EEN STUKJE BLAUWE HEMEL.