[Kalamaria w lese:]

Kol prostira se temny les

awsak plamenem jasnym

w mem srdci hrmi ten lasky ples

a stesti pohar spasny.

Nas k sobe wize zajem ten,

jemuz wyznam dawam,

ze tajne sily prirodni

kazdy z nas jiz zwlada.

W moudrych knihach stoji psano,

ze po slunka zapadu

deje se co newidano

w sirosirem Astralu.

Kdyz temnota nas obestira

w kouzelnem swem zawoji,

hned wasnivou ja pisen zpiwam

Atramentowi!

Co tento hluk wsak znamena?

Kdo rusi nocni klid?

To rana byla priserna,

snad nekdo s kone slit?

Ja prispechala zwedawe

kde muzu pomoci

on potlouki se naramne

a ted stena do noci.

Wse rany tezke lecim hrawe

a urozeny pan

swe smrti jiste unik prawe

wsak kun se nehyba!

[Satrapold (se probral):]

Podejte mi rucku swou,

ja najednou jiz cestu znam,

dubu kosatych nas stiny zwou,

chci celou dusi patrit Wam!

Cim wetsi zahadou se zdate byt

tim wice sili prizen ma

Me dawno netesi jiz blahobyt

a samota je tiziwa.

Sic nechapu proc odmitate

doprowod muj newinny,

sand nekdy w zamek zawitate,

prijmete me pozwani!