Kiedy siê wype³ni³y dni 

i przysz³o zgin¹æ latem, 

prosto do nieba czwórkami szli 

¿o³nierze z Westerplatte. 

Prosto do nieba czwórkami szli 

¿o³nierze z Westerplatte. 



A lato by³o piêkne tego roku. 

A lato by³o piêkne tego roku. 



I tak œpiewali: Ach, to nic, 

¿e tak bola³y rany, 

bo jak¿e s³odko teraz iœæ 

na te niebiañskie polany. 



A na ziemi tego roku by³o tyle wrzosu na bukiety. 



W Gdañsku staliœmy tak jak mur, 

gwi¿d¿¹c na szwabsk¹ armatê, 

teraz wznosimy siê wœród chmur, 

¿o³nierze z Westerplatte. 



Teraz wznosimy siê wœród chmur, 

¿o³nierze z Westerplatte. 



I ci, co dobry maj¹ wzrok 

i s³uch, s³yszeli pono, 

jak dudni³ w chmurach równy krok 

Morskiego Batalionu. 

Jak dudni³ w chmurach równy krok 

Morskiego Batalionu. 



A lato by³o piêkne tego roku. 

A lato by³o piêkne tego roku. 

A lato by³o piêkne tego roku...