Ik was zestien en het leven,
rozengeur en maneschijn.
Elke dag was om het even
zorgeloos en meer dan fijn.

Ik was zestien en ik leefde
zonder spijt, zonder berouw.
Ik was een wolkje en ik zweefde
door de lucht van stralend blauw.

Ik was zestien en de dagen
waren dagen van plezier.
‘k had geen wensen, ‘k had geen vragen.
Ik was twaalf en nog eens vier.

Ik was zestien, in mijn dromen
droomde ik van hem alleen.
Zou hij in de lente komen?
Ik was zeventien min één.

Ik was zestien en ging houwen
van een jongen uit mijn klas.
Samen door de bossen sjouwen,
samen liggen in het gras.

Ik was zestien en het leven
leek mij heus nog niet zo kwaad.
‘k Had een hart om weg te geven.
Ik was heerlijk vier kwadraat.

Ik was zestien en bleef houwen
van mijn lief van zestien jaar,
en we wilden later trouwen,
dus, we trouwden met elkaar.

Zonder boodschap of moraaltje
is dit zorgeloze lied.
Het is zo maar een verhaaltje
en iets anders is het niet.