Mijn man ging van huis op een morgen in 't najaar
Waarheen weet ik niet
We hadden de wijnoogst geborgen dat najaar
En de slacht in 't verschiet
De vooravond nog zochten wij cantarellen
In 't bos van Viremont
De kind'ren op school waren hardop aan 't spellen
Op 't plein scheen de zon
Mijn man ging van huis op een morgen in 't najaar
En de lente verscheen
Maar de lente brengt mij veel meer zorgen dan 't najaar
Want ik zit hier alleen

Mijn man ging van huis met de andere mannen
Uit heel ons gebied
Met jouw man, Marion, Die van jou, Marianne
En de jouwe, Margriet
Geen van ons die kan zeggen waarom ze verdwenen
Want we zagen alleen
Hoe ze gingen, de baan langs, een mars in de benen
Toen de najaarszon scheen
De tamboers sloegen roffelend een gat in de morgen
Het klonk pittig en blij
En hij zei: "'k Ben gauw terug, liefste, maak je geen zorgen"
Maar nu is het al mei

Mijn man ging van huis en al wat 'k van hem hoorde
Was zijn naam, op de wind
Waarom fluist'ren de oudjes met klagende woorden
"Blijf maar hopen, m'n kind"
Onlangs kwam een meneer om zijn pak af te geven
En dat pak was niet stuk
Dus dan kocht hij een nieuw, 't gaat hem goed in het leven
Hij heeft altijd geluk
In zijn tuin staan de planten in 't onkruid verloren
Ik heb bollen gezet
Hij zal t'rug zijn wanneer straks zijn zoon wordt geboren
Dan plukt hij een boeket

Mijn man ging van huis toen de winter moest komen
En liet mij in de kou
En hoe meer 'k mij verzet, des te meer 'k loop te dromen
En hoe meer 'k van hem hou
Marion heeft gehoord dat haar man is gestorven
En nu praat ze verward
En Margriet heeft haar bloemige jurkje bedorven
Ze verfde het zwart
Maar ik wacht aan de vliet tot mijn liefste terugkomt
Ik zit hier in de wind
Ik kijk naar het water en bid dat hij vlug komt
En ik praat met mijn kind
Mijn man ging van huis, het was kort in het najaar
Waarheen weet ik niet
Als het riet langs de oever verdort in het najaar
Dan loop ik in de vliet