Als Martin weer niet wou leren,
liever spijbelde op straat;
ongekamd, geschramd, z’n kleren
in een haveloze staat,
sprak z'n pa: 'Je baart ons zorgen, 
voor je ouders ben je 'n plaag."
Lieve ouders, vanaf morgen
wordt het anders dan vandaag.
Morgen wordt het echt en heus heel anders dan vandaag:

Morgen zal 'k geen meisje pesten
met een dooie rat of muis.
Van de klas wordt ik de beste
en kom altijd op tijd thuis.
'k Zal geen schoolboeken meer verbraden:
u zult zien hoe 'k me gedraag.
Morgen wordt ik echt heel anders, anders dan vandaag.

't Harde leven brengt ons lering,
maar Martin bracht het geen baat.
In de klas de slechtste leerling,
later ordinair soldaat.
Maar elk meisje dat hij vrijde
vroeg geen sterren op zijn kraag.
'Wil je mij naar 't altaar leiden?'
Was haar ademloze vraag.
Morgen graag, zo zei Martijn, maar niet vandaag.

Morgen gaan we samen trouwen,
ben ik rijk, heb ik succes,
kan 'k een villa laten bouwen
voor onszelf en 'n kind of zes.
Morgen komt het echt in orde;
je zult zien hoe of ik slaag.
'k Was voor jou zelfs alle borden, maar nog niet vandaag.
Morgen, morgen, maar nog niet, liever niet vandaag.

Zelfs de sterren zie je op and're,
steeds weer and're plaatsen staan.
Maar Martijn kon niet veranderen
en is ‘t leven doorgegaan
zonder rijkdom, of ‘t verklaren
van de diepste levensvraag.
Maar zijn laatste woorden waren:
‘t Was zo mooi, zo mooi vandaag.
't Wordt nooit morgen meer. Maar toch, ‘t was zo mooi vandaag.

Ik zou net zo willen zijn;
net als jij, als jij, Martijn.
Ieder mens die maakt zich druk:
morgen komt pas het geluk.
Maar jij zei: ach wat, ik pluk
alleen de rozen van vandaag;
want morgen zijn ze stuk,
de dromen van vandaag. .
Daarom zou Ik zo willen zijn als jij, Martijn.



Oorspronkelijke titel: Demain
Louise Lava/ Hans Andreus