Er was eens een lelijk jong eendje
Een arme zielepoot, een buitenbeentje
Dat altijd maar in z'n eentje rondzwom
En maar rondzwom
Al deed-ie erg z'n best
Hij was de schande van het nest
Omdat-ie zo groot was
Omdat-ie zo bloot was
Omdat-ie het lelijkste eendje van de sloot was
Dat eendje
Dat eendje
Dat lelijke jonge eendje
Dat eendje scharrelde maar wat rond
Terwijl-ie nergens een vriendinnetje of een vriendje vond

De zon verdween, de lucht werd grauw
Het najaar bracht de eerste kou
De regen viel in stromen uit de hemel neer
De ganzen vluchtten zij aan zij
Bevreesd voor 't barre wintertij
Het troosteloze land bood geen beschutting meer
Het eendje zocht een schuilplaats in het sombere moeras
Verbaasd dat al het vriendelijke groen verdwenen was
Maar de winter ging voorbij
De lente deed zijn intree in z'n kleurigste kledij
En het eendje keek verwonderd om zich heen
Niets begrijpend van het vrolijke gesnater
Van de drukte en 't gespetter op het water
Toen verliet hij het moeras
En hij zag hoe goed en mooi het nieuwe leven was


Het eendje zwom langs het riet en de lissen
En keek onderweg naar de vogels en vissen
Toen een zwaan hem zag gaan en riep
Zeg, zwaantje
Waar kom jij zo opeens vandaan
Maar het eendje zei: Ik ben een eendje, mevrouw
Welnee, zei de zwaan, wat zeg je me nou
Je bent net als wij een echte zwaan
Kijk jezelf maar eens goed in het water aan
En het eendje spiegelde zich in de plas
En zag dat hij een zwaan geworden was

Hij was dus geen lelijk jong eendje
Hij droeg een zwanepak en wat voor eentje
Waarin-ie verbaasd een beetje rondzwom
Zomaar rondzwom
En iedereen die hij zag
Zei hij vriendelijk goeiedag
Omdat-ie zo blij was
Omdat het nu mei was
Omdat het verdriet net als de wintertijd voorbij was
Dat zwaantje
Dat zwaantje
Gelukkig met zijn bestaantje
Geen zwaan zwom tevredener in het rond
Omdat-ie het leven van een zwaantje
Nog zo gek
Niet
Vond