Er gaat door 't gehucht
een wonder gerucht.
Het is van een jonge boerinne. 
Ze dorste het graan,
liet het spinnenwiel gaan
En reed zij op grauw d' ezelinne
dan lachten de tortels haar na.

Eens, wordt er verteld,
eens was zij in 't veld.
Een koets houdt er stil op de weide.
Twee mannen in 't goud
heffen eensklaps haar stout
de koets in, hoe luid zij ook schreide.
Nu schreiden de tortels haar na.

Ze was geen boerin
maar wel een vorstin,
Dat staat in een boekje te lezen.
Als kind eens verdwaald
werd ze huiswaarts gehaald
toen d' afkomst heel klaar was bewezen.
Wat misten de tortels haar dra.

Nu heeft z'n kasteel
en schatten zoveel.
Maar z' is nog 't gehucht niet vergeten.
En als zij er komt
en de klaagtoon verstomt
is 't net of de tortels het weten.
Ze koeren en lachen haar na.