er dreven zeven witte zwanen
op een meer zo helder als bergkristal
dat meer was ontstaan door mensentranen
op de bodem van een duister dal
de zwanen besloten de bron te vinden
van het water dat nooit nog zoet had gesmaakt
ze wiekten omhoog op de winterwinden
in hen was de trekvogel weer ontwaakt

elke zwaan volgde één van de zeven stromen
die straalden op ‘t meer in een zilveren ster
hun vleugelslag werd elke dag wat lomer
de wind was koud en de tocht was ver
maar eens werden zeven stromen beken
en eens werden zeven beken bron
zo daalde elke zwaan na dagen en weken
op een plek waar ‘t verdriet van de wereld begon

er weenden zeven moeders op aarde
ergens weende eva om de eerste moord
één weende om ‘t geld dat haar judas aanvaardde
en één om haar zoon die aan ‘t kruis werd doorboord
aan ‘t front viel een man - een moeder schreide
op het plein klonk een salvo - een moeder riep
een weende om herinnering aan betere tijden
en één om haar kind dat verloren liep

toen zijn de zeven witte zwanen
teruggekeerd het hart vol pijn
terug naar hun meer van mensentranen
om er met hun zorg alleen te zijn
maar toen de mensen de zwanen zagen
grepen ze wapens en schoten ze neer
en niemand begreep iets de volgende dagen
van het dreigende wassen van het meer



Muziek: Miel Cools 
Tekst: Bert Broes