Uit de kreukels van de bladzijdes uit m’n schrift, uit de zojuist gedroogde inkt van m’n pen draag ik voor, een verhaal dat in essentie voor zichzelf spreekt. Een verhaal dat, voor zover ik daar zicht op heb uit eigenbelang te vaak is verzwegen. Het probleem echter bij het vertellen ervan is dat ’t al gauw klinkt alsof de verteller zich verheven voelt en met de eer van het inzicht wilt strijken, maar… ik ben niet uit op het winnen van de Nobelprijs, noch ben ik uit om de verloren zielen te redden, immers ik heb zelf dat wezenlijke al verloren. Verloren in een overvloed, verloren in een stortbak van materie. Verloren in de omgeving die mij grootbracht. Verloren in zowel de woede, als de liefde die ik koester voor mijn zichzelf consumerende bakermat. Verloren in de gevangenis van m’n eigen geest. Ik ben vandaag niet hier om te veroordelen dat je 20, 50 of 100 paar Nikes in je kast hebt staan. Niet hier om je de les te lezen over de bio-industrie, de farmaceutische industrie, of de echte reden waarom er zoveel mensen geïnfecteerd zijn met HIV in Afrika. Nee, niet hier om je erop te wijzen hoe kut het allemaal is. Niet hier om de oplossing aan te dragen van alle wereldproblematiek. Maar hier om een beschrijving te geven van de onomkeerbaarheid, van de destructiviteit van een imperium waar we allen stiekem zo gesteld op zijn. En wat je daar allemaal mee moet, of wat je daar eventueel aan hebt, dat weet ik ook niet. Het enige dat ik weet is dat ik het verhaal met je wil delen, bij deze…