De straatjes waar in we samen speelden
Samen leefden, liefde deelden
Die straterige graat van onze jeugd 
Is nu zo stil

De tuin waarin ik je voor het eerst zoende
Je wat  stuntelig ontgroende
Die tuin aards paradijs van pret en zonde
Lijkt zo kil

Of zijn wij zelf dan zo verandert
Zijn wij onszelf dat zo ontgroeit
Staan we al met lege handen
Zijn we dan zo vroeg al uitgestoeid

Het huis waarin we beide woonden
Samen dwaze dromen droomden
Dat huis waarin we feestten, leefden,  lachte, 
Lijkt wel dood

De deur waar langs we beiden gingen
Oorden vol herinneringen
Die deur de toegang tot een overleden jeugd 
Blijft doof

Of zijn wij zelf dan zo verandert
Zijn wij onszelf dat zo ontgroeit
Staan we al met lege handen
Zijn we dan zo vroeg al uitgestoeid