Dampen uit een ondiep graf

verwaaien met het bladergruis

De frisse wind streelt

en speelt met de schaduwen

Woudreuzen morren

over de troep aan hun voeten

Dampen uit een ondiep graf

verwaaien mijn geuheugen

glanzend zwart en gevleugeld

zo oud als de wereld

Langzaam

doorkruipen Braamscheuten

waar eens ogen zaten

Dampen uit een ondiep graf

stijgen naar de sparretoppen

naar waar de regen woont

En als de nacht mist brengt

proef ik de aarde in mijn mond

zo vertrouwd

Waar eens alles begon

klinken nu houten klanken

wortelgepiep en groen geruis

zo vertrouwd...