Mijn stil verdriet dat ik draag kent men niet.
Ik zal eenzaam vannacht wel weer huilen.
Mijn stil verdriet dat ik draag kent men niet.
Sinds de dag dat jij moest gaan, is m'n hart blijven huilen.
Mijn stil verdriet, niemand die tranen ziet.
Ik zal eenzaam vannacht wel weer huilen.

Wij hielden van elkaar, het leek een sprookje
Ik had je graag.
Maar toen het noodlot kwam en het jou zomaar van me nam.
Zit ik hier nu alleen,
men zei: je komt er wel overheen.
Maar 't verdriet is groot en ik, ik mis je zo.

Mijn stil verdriet dat ik draag kent men niet.
Sinds de dag dat jij moest gaan, is m,n hart blijven huilen.
Mijn stil verdriet, niemand die tranen ziet.
Ik zal eenzaam vannacht wel weer huilen.
Kon ik maar even, heel even bij je zijn.
Waarom doet afscheid altijd zo'n pijn.

Mijn stil verdriet dat ik draag kent men niet.
Sinds de dag dat jij moest gaan, is m'n hart blijven huilen.
Mijn stil verdriet, niemand die tranen ziet.
Ik zal eenzaam vannacht wel weer huilen.
Ik zal eenzaam vannacht wel weer huilen.
Waarom doet afscheid altijd zo'n pijn.