In Vlaanderen langs een groene gracht
Waar zeven zware wilgen stonden
Liep Tijl met Lamme, zwaar bevracht
Tot hij een ligbed had gevonden

En amper in het gras verstrekt
Lag Lamme er reeds vast te ronken
Zelfs door geen storm op zee gewekt
In grondeloze slaap verzonken

Maar met een brandglas bij de hand
Dreef Tijl de zon in kleine kringen
Tot, plots zijn rode neus verbrand
Hij Lamme huilend recht zag springen

“Zo goedzak”, riep hij “’k zie u graag
Zo wakker moet gij immer wezen
Want ofschoon ik vast uw neus beklaag
Mocht hij niet al te vlug genezen”