Wij dragen domme jurkjes van hemelsblauwe tule
en spelen voor twee watermoleculen.

De scheikundeleraar schreef een musical
over water, dat de bron is van het leven.
Wij rennen heen en weer met ons verstand op nul
om u een waterig idee te geven.

Wij dragen domme jurkjes van hemelsblauwe tule
en spelen voor twee watermoleculen.

Soms zijn we stijf bevroren,
dan staan we stil te bibberen.
Moet je de mensen horen,
ze glijden en ze glibberen.

De scheikundeleraar schreef een musical
over waterschaarste die ons kan bedreigen.
Wij vinden dat soort onderwerpen flauwekul,
maar we willen toch geen onvoldoende krijgen.

Wij dragen domme jurkjes van hemelsblauwe tule
en spelen braaf voor watermoleculen.

Kijk, nu zijn we vloeibaar
en rennen keihard in het rond.
Dat doen we onvermoeibaar
met een glimlach om ons mond.

De scheikundeleraar schreef een musical.
Onze rol is nogal mini, zeg maar minuscuul.
De hoofdrol wordt gespeeld door een hele leuke knul,
maar die kijkt niet naar een watermolecuul.

Wij dragen domme jurkjes van hemelsblauwe tule
en spelen braaf voor watermoleculen.

Er dreigen eerst nog rampen,
maar als de zon weer schijnt,
dan mogen wij verdampen.
Wat een heerlijk eind.

Lekker verdampen, lekker verdampen, lekker verdampen.
Zeg, doei!