Ik ben de koerier van de tranen,
ik zweef langs de huizen bij avond en nacht,
ik dring door de vensters naar binnen,
ik hoor elke zucht, elke snik, elke klacht.

Het mooist zijn de tranen van kinderen:
ze flonkeren net als de maan op de zee.
Ik schep ze van wangen en kussens
en neem ze dan snel in een emmertje mee.

Ik ben de koerier van de tranen,
ik zweef met mijn emmer vol kinderverdriet
de stad uit langs bossen en wouden
naar een tranenfabriek in een eenzaam gebied.

Daar maken ze kostbare stenen:
smaragd en robijn, diamant en agaat.
Zo worden die honderden tranen
een sieraad dat iedereen koninklijk staat.

Die stenen zijn geld waard, miljoenen
en ik, regelmatige leverancier
van emmers vol verse en blinkende tranen,
ik krijg voor een traantje een gulden of vier.

Dus kinderen, stop niet met schreien,
want ik moet toch leven van jullie verdriet?
Huil elke dag tranen met tuiten,
dan zing ik nog jaren dit vrolijke lied.

Ik ben de koerier van de tranen,
ik zweef langs de donkere straat en de gracht.
Misschien klop ik straks aan je venster,
dus zorg voor een emmertje tranen vannacht.