Welterusten Struisje,
voor jou een wiegelied:
je bent, het is raar,
een vogel, maar
het vliegen kan je niet.

Is het daarom dat het wel eens lijkt
of onze soort wat droevig kijkt?
We zijn wel anders, maar bedenk:
elk huisje heeft zijn kruisje.
Slaap maar lekker, Struisje.

Het is niet makkelijk, Struisje,
ik weet er alles van:
merkwaardig lot,
gepest, bespot
door al wat vliegen kan.

Maar als jij straks met je veren pronkt
en macho naar een wijfje lonkt,
dan komt de liefde er vanzelf.
Eitje, boompje, huisje,
slaap maar lekker, Struisje.

Straks zing jij voor je kind,
al is het klein,
dat het Moeder Natuur
dankbaar juist moet zijn
voor alles wat ze gaf:
veren die er wezen mogen,
mooie tenen, scherpe ogen,
luipaardloopvermogen
en een nek als een giraf.

Laat ze lachen, Struisje,
daar raak je aan gewend
en ben je er te moe,
mijn schat, dan doe
je of je er niet bent.

Kijk, de lucht is toch al overvol:
antennes, torens en Schiphol.
Dat is niets voor jou,
vooruit, ga slapen nou.

Ooit sta je stevig en gezond
met beide benen op de grond.
En komt het eens op rennen aan,
dan lach je in je vuistje.
Welterusten Struisje.