Bij storm en koude regenvlagen
liep Hansje ’s avonds door de stad.
Een wolfshond blafte door de straten,
een katje koos het hazepad.

Zo met een hart vol onbehagen
bereikte Hans de Rode Steeg.
Hij schrok toen hij wel twintig kerels
met knuppels in de gaten kreeg.

Gelukkig dat ze hem niet zagen.
Hij vluchtte in een smal portiek.
Daar stond hij drie kwartier te kijken:
wat deed die enge mannenkliek?

Een winkelruit werd ingeslagen,
een etalage leeggeroofd,
een meisje gillend vastgegrepen,
viel neer en bloedde uit haar hoofd.

Er stopte een politiewagen,
waarna de bende snel verdween.
En kleine Hans liep huilend verder,
de doodsangst golfde door hem heen.

Thuis lag de jongen zeven dagen
te ijlen in zijn ledikant.
Die winter trok hij met zijn ouders
naar het kalm en vredig platteland.

Dit was een treurig lied, een sage
van dreiging, diefstal en geweld.
Het wordt in het hele land gezongen
en bij het haardvuur naverteld.

Mag ik dan nu wat centen vragen,
voordat u weer naar huis toe gaat?
Ik dank u zeer en weest voorzichtig:
het is gevaarlijk ’s nachts op straat.