Mijn kind, je bent zo mooi,
je ogen zijn zo rond,
je hebt mijn lange benen
en je hebt mijn rode mond.

Je hebt zo’n mooi karakter:
zonnig, trouw en blij.
Je bent precies je moeder,
o, wat lijk je toch op mij.

Je bent een slimme tante
en een hele lieve meid,
maar zo’n ideale dochter
ben je niet altijd.

Soms ben je niet te harden,
soms ben je zo verwend.
Dan ben je net je vader
als je zo akelig bent.

Dan loop je maar te dreinen,
krijg ik er hoofdpijn van.
Dan ben je net je vader,
die dat ook goed kan.

Zo driftig en zo slordig,
zo sloom en ook zo laks,
niet vooruit te branden.
Dan denk ik: ‘Typisch Max!’

Die driftige, die zeurderige
ontevreden kop:
dat is net tante Tiny,
dat is net ome Bob.

En als je veel lawaai maakt,
ben je zo irritant.
Dan lijk je op oma Joke
van je vaders kant.

Maar ben je dan weer lief en zacht,
zo zonnig en zo blij,
dan lijk je op mijn vader
en mijn moeder en mijn zusje,
op mijn broer en op mijn hond
en op mijn hele voorgeslacht
en ook op mij.