Zij was een treurig meisje van de straat.
Ze keek zo miezerig en sipjes.
Geld had zij niet, ze was ten einde raad
en rozenrood waren haar lipjes.

Zij moest gaan werken in een slecht café,
zij deed haar dansjes en haar stripjes.
Met onbekende heren ging zij mee
en schonk haar vlammend rode lipjes.

Ik weet niet hoe zij aan haar einde kwam.
Was het door honger, ziekte of moord?
In het uitgestrekt en eenzaam Amsterdam
heeft niemand nog van haar gehoord.

Maar één ding heeft het meisje nooit geweten:
een schilder zag haar in de stad
toen zij haar schamel broodje zat te eten
en heeft haar innig lief gehad.

En op het schilderij, daar leeft zij voort:
koninginnetje van het ochtendrood
dat dromerig en miezerig en sipjes
een broodje eet met kersenrode lipjes.