Mijn lucht is te vuil
Mijn longen te zwart
Ik snak naar adem met m'n bonkende hart
Mijn land is te klein
Geen plaats is er meer
Voor een levensloop van m'n voeten
Als voor iedere stap die ik zelf vooruit kom
And'ren betalen moeten.

Ik schreeuw niet meer
Ik praat niet meer
Heb niet meer lief en haat niet meer
Als de vogels niet meer zingen
Je schreeuwt niet meer
Je praat niet meer
Het is geen onwil, maar het gaat niet meer
Tussen levenloze dingen.

Want mijn lucht is zo vuil
Mijn longen zo zwart
Ik snak naar adem met m'n bonkende hart
Mijn land is te klein
Geen plaats is er meer
Voor een levensloop van mijn voeten
Als voor iedere stap die ik zelf vooruit kom
Anderen wijken moeten.

Ik schreeuw niet meer
Ik praat niet meer
Heb niet meer lief en haat niet meer
Als de vissen boven drijven
Je schreeuwt niet meer, je praat niet meer
Maar elke hartslag slaat het weer
Slaat het harder elke keer.

Ik wil zwemmen als een vis en niet boven drijven
Zingen als een vogel en de lucht in stijgen
Als een bloem een kans om te bloeien krijgen
Ik wil in leven blijven.